Griekenland: Dijsselbloem vs IMF – lessen oplossing schulden jaren 90 vergeten?

Zoals we de afgelopen jaren gewend zijn, haalt de onbetaalbare schuld van Griekenland in de eerste maanden van het jaar weer bijna dagelijks de media. Zie bijvoorbeeld berichten in de Volkskrant op 30 januari, 8, 9 (column Peter de Waard) en 10 februari (voorpagina). Daarbij gaat het steevast over de onenigheid tussen de EU en het IMF hoe de Griekse schuldenberg moet worden aangepakt. Het IMF schreef eind januari in een vertrouwelijk rapport dat uitlekte naar de Financial Times dat Griekenland “bij ongewijzigd internationaal beleid” er nooit in zal slagen die schuldenberg af te bouwen. In de jaren negentig (en tot 2004) werkte ik als coördinator van een samenwerkingsverband van vijftig NGO’s uit zestien Europese landen met de Nederlandse regering (en Zwitserland, Zweden en het VK) en topeconomen van de Wereldbank samen om het IMF mee te krijgen in schuldkwijtschelding aan ruim veertig van de armste schuldenlanden. Dat was uiteindelijk succesvol door maximale druk van maatschappelijke organisaties en de ministers van Financiën van genoemde landen, die gaandeweg ook de G7 meekregen. Sindsdien is het schuldenprobleem van de voormalige Derde Wereld relatief voortvarend aangepakt en in hoge mate opgelost. Dat ging gepaard met een aanpassing van eenzijdig hard bezuinigingsbeleid aan wederzijds overeengekomen zachtere armoedecriteria.